Hoofd lagere school 

Mijn vader, Jacques Hockx, was een onderwijsman in hart en nieren. Na de verhuizing van Den Haag naar Vlaardingen werkte hij als onderwijzer op de Don Bosco school. Het hoofd der school was de heer Dingjan. De school groeide hard en toen er 12 klassen kwamen werd besloten tot splitsing.
In een andere wijk werd een nieuwe school gesticht waarvan mijn vader het schoolhoofd werd. Hij mocht zelf de eerste paal slaan en de naam kiezen van de nieuwe school. Het werd  Savioschool. Daarmee brak hij -een beetje- met de traditie dat katholieke scholen altijd namen kregen van heiligen. Savio was toen nog niet heilig maar 'slechts' zalig verklaard.  De heilig verklaring volgde echter snel.
De geschiedenis herhaalde zich want na verloop van tijd bereikte ook de Savioschool de 12 klassen. Dat leidde opnieuw tot een splitsing waarbij een nieuwe school werd gesticht. Eef Kersenboom, leerkracht op de Savioschool, werd het hoofd van deze nieuwe school. 
Als kind wist ik niet beter dan dat de verjaardag van mijn vader altijd een drukke en gezellige aangelegenheid was met schoolhoofden, onderwijzers en onderwijzeressen. Voor mij als kind was het hoogtepunt van de avond het moment waarop 'oom' Thom Dingjan los ging op onze piano. Ik had zelf pianoles en werkte me langzaam door sonatines en andere korte stukken. Oom Thom deed dat anders. Zijn grote handen vlogen virtuoos over het klavier en hij ging naadloos over van het ene naar het andere nummer. Zonder boeken, alles uit het hoofd. Ik vond dat prachtig! 

Gemeenteraadslid 

Naast zijn werk als schoolhoofd was Jacques Hockx ook 16 jaar lang (4 periodes) lid van de gemeenteraad van Vlaardingen. Oorspronkelijk als lid van de KVP. Later, na de fusie van KVP, CHU en ARP in het CDA (Christen Democratisch Appèl). Natuurlijk werd hij binnen de fractie de portefeuillehouder voor onderwijs. maar als raadslid moest je wel over meerdere onderwerpen mee kunnen praten.
Vooral in verkiezingstijd. Dan ging hij ook in de weekenden op stap om zieltjes te winnen voor zijn partij. Daar was hij niet voor in de wieg gelegd maar gaandeweg begon hij er toch aardigheid in te krijgen.

Er is een moment geweest waarop hij bij de collegevorming werd gepolst of hij een post als wethouder zou willen aannemen. Daar is hij niet op ingegaan. Het onderwijs bleef zijn eerste prioriteit.

Onderwijsmuseum

Mijn vader las alles wat los en vast zat aan vakliteratuur (en nog veel meer). Zijn werkkamer was vol met boeken en tijdschriften. Na zijn overlijden in 2001 heeft mijn moeder het initiatief genomen om het onderwijsmuseum te bellen.
Ze vertelde dat er vele meters boeken op het vakgebied in de kast stonden. Er zijn inderdaad mensen van het museum komen kijken. Zij waren blij verrast! Onder meer omdat mijn vader de complete onderwijskundige brochurereeks in de kast had staan. Het museum had die reeks niet compleet. Die serie werd dus graag meegenomen evenals een aantal andere boeken.